«Για να διαβάσεις καλά ένα παραμύθι, πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου μέσα» (W.H. Auden).
Αυτό κάνει και η Μαριάννα Κατσουλίδη. Βάζει μέσα στα έργα της τον εαυτό της και όσα αγαπάει. Από μικρή συγκέντρωνε και παρατηρούσε τα παιχνίδια. Κάποια από αυτά αποτέλεσαν τα μοντέλα της για τη συλλογή «Ανθρώπινα Παιχνίδια». Μια συλλογή που μετράει 10 χρόνια ζωής: Τα χρόνια μιας οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2011 και μιας νέας κρίσης που θα μας ακολουθήσει το 2021. Επιλέγει προσεκτικά τους πρωταγωνιστές της, όπως επιλέγει και την θέση που καταλαμβάνουν στο χείλος του πίνακα, λες και είναι έτοιμοι να βουτήξουν στην θάλασσα της πραγματικότητας, λες και είναι μέρος της ζωής. Μήπως είναι; Μήπως μας μοιάζουν;
Τα παιχνίδια που βλέπουμε στους πίνακες της αποκτούν άλλη διάσταση, ξεφεύγουν από τα αρχικά τους μεγέθη και ενδύονται ρόλους, διατηρώντας σοβαρές εκφράσεις. Θα λέγαμε ότι γίνονται σχεδόν τοτέμ: παιχνίδια-σύμβολα φορτισμένα με έννοιες της παιδικότητας μα και της βίας, της λατρείας μα και της αθεΐας. Ο θεατής δεν κοιτάει από απόσταση, συνυπάρχει μαζί τους. Τα παιχνίδια αυτά θυμίζουν τις κούκλες στο “Lampa” (1959) του Polanski. Φαινομενικά άψυχες, έτοιμες για παιχνίδι ή για επισκευή. Όμως στην ουσία περιμένουν καρτερικά την φωτιά, που θα τις λυτρώσει από τον περιορισμένο σκοπό τους: δεν είναι μόνο παιχνίδια. Είναι μια ταυτότητα. Η καλλιτέχνης μας «κλείνει το μάτι» ακολουθώντας μια διαφορετική προσέγγιση για τη ζωή και θέτει το ερώτημα αν τελικά οι ανθρώπινες υπάρξεις «δεν είναι παρά παιχνίδια στα χέρια ενός μεγαλύτερου παιδιού»… Κάπως έτσι δεν θέτουμε και μείς τα ερωτήματα μας τις ημέρες των Χριστουγέννων, στο ξεψύχισμα του χρόνου που φεύγει, για να υποδεχτούμε έναν νέο χρόνο που έρχεται;

Elephant Design